सैनिकाचे आत्मकथन आत्मवृत्त

सैनिक होण्याचा निश्चय

माझ्या मनात सैनिका विषयी आदर लहानपणापासूनच होता. देशसेवा करण्याची तीव्र इच्छा माझ्या मनात नेहमीच जागी असायची. शाळेत असताना सैनिकांच्या शौर्य कथा मी खूप आवडीने वाचायचो आणि ऐकायचो. त्या वीर जवानांच्या त्याग आणि समर्पणाने मला खूप प्रेरणा दिली. एकदा शाळेत प्रजासत्ताक दिनाच्या निमित्ताने एका सैनिकाचे भाषण ऐकण्याचा योग आला. त्यांनी सैन्यात मिळणारे रोमांचक अनुभव सांगितले आणि देशासाठी काहीतरी करण्याची संधी मिळते हे ऐकून मी खूप प्रभावित झालो. त्याच क्षणी मी निश्चय केला की, मोठे झाल्यावर मी सैनिकच होणार!

माझ्या कुटुंबात patriotism चं वातावरण होतं. माझे आजोबा स्वतः स्वातंत्र्यसैनिक होते आणि त्यांनी देशासाठी लढा दिला होता. त्यांच्याकडून मी अनेक देशभक्तीच्या गोष्टी ऐकल्या होत्या, ज्यामुळे माझ्या मनात देशप्रेम अधिक दृढ झाले. माझे वडील शिक्षक होते आणि ते नेहमी मला शिस्त आणि ध्येया प्रती निष्ठावान राहण्यास शिकवायचे. त्यांनी माझ्या सैन्यात भरती होण्याच्या निर्णयाला पाठिंबा दिला आणि मला प्रोत्साहित केले. आई थोडी चिंतेत होती, कारण सैनिकी जीवन खूप धोकादायक असते, पण तिने माझ्या ध्येयाचा आदर केला आणि मला आशीर्वाद दिले. अशा प्रकारे, माझ्या कुटुंबाच्या पाठिंब्यामुळे आणि माझ्या प्रबळ इच्छेमुळे मी सैनिक बनण्याचा निश्चय पक्का केला.

सैनिक बनण्याची वाट सोपी नव्हती. त्यासाठी शारीरिक आणि मानसिक तयारी करणे खूप गरजेचे होते. मी दररोज सकाळी लवकर उठून धावण्याचा सराव करायचो. पुश-अप्स, सिट-अप्स आणि दोरीच्या उड्यांसारखे व्यायाम नियमितपणे करत होतो. यामुळे माझे शरीर तंदुरुस्त राहण्यास मदत झाली. त्याचबरोबर, मी सैनिकी भरती प्रक्रियेची माहिती मिळवली आणि त्यानुसार तयारी सुरू केली. लेखी परीक्षा, शारीरिक चाचणी आणि मुलाखत अशा विविध टप्प्यांवर यशस्वी होण्यासाठी मी कठोर मेहनत घेतली. मी माझ्या अभ्यासावरही लक्ष केंद्रित केले आणि चांगले गुण मिळवण्याचा प्रयत्न केला, कारण सैन्यात भरती होण्यासाठी शैक्षणिक पात्रता देखील आवश्यक होती. या सर्व प्रयत्नांमुळे आणि तयारीमुळे मला माझ्या ध्येयाच्या दिशेने एक पाऊल पुढे टाकण्यास मदत झाली.

खडतर प्रशिक्षण

सैन्यात भरती झाल्यानंतर प्रशिक्षणाला सुरुवात झाली. हे प्रशिक्षण खूपच कठोर होते. पहाटे 4 वाजता उठून कवायती करणे, अनेक किलोमीटर धावणे, शारीरिक क्षमता वाढवणारे व्यायाम करणे हे सर्व नित्यक्रमाचा भाग बनले होते. सुरुवातीला हे खूप कठीण वाटले, शरीर थकून जायचे, पण मनात देशसेवेची जिद्द असल्याने मी हार मानली नाही. प्रशिक्षणादरम्यान, आम्हाला विविध प्रकारची शस्त्रे चालवण्याचे प्रशिक्षण देण्यात आले. रायफल, मशीनगन आणि इतर घातक शस्त्रे कशी वापरायची हे शिकवण्यात आले. युद्धाच्या परिस्थितीत स्वतःचा बचाव कसा करायचा आणि शत्रूंना कसे पराभूत करायचे याचे प्रशिक्षण आम्ही घेतले. यासोबतच, आम्हाला नकाशा वाचायला शिकवण्यात आले, ज्यामुळे दुर्गम भागांमध्ये दिशा शोधणे सोपे झाले.

प्रशिक्षणादरम्यान, आम्हाला टीमवर्कचे महत्त्व शिकवण्यात आले. सैन्यात एकजूट किती महत्त्वाची असते हे आम्हाला समजले. आम्ही सोबत जेवण करत होतो, सोबत सराव करत होतो आणि एकमेकांना मदत करत होतो. यामुळे आमच्यात सामंजस्य वाढले. आमच्या प्रशिक्षकांनी आम्हाला शिस्त, वेळेचे महत्त्व आणि आज्ञापालन शिकवले. त्यांनी आम्हाला सांगितले की, एक चांगला सैनिक बनण्यासाठी शारीरिक क्षमतेसोबत मानसिक खंबीरता देखील खूप गरजेची आहे. प्रतिकूल परिस्थितीतही शांत राहून योग्य निर्णय कसा घ्यायचा हे आम्ही शिकलो. या प्रशिक्षणाने आम्हाला शारीरिक आणि मानसिकदृष्ट्या खंबीर बनवले. या खडतर प्रशिक्षणाने मला एक उत्तम सैनिक बनण्यास मदत केली.

प्रशिक्षणादरम्यान अनेक वेळा असे क्षण आले जेव्हा मला वाटले की, हे माझ्याने होणार नाही. शारीरिक आणि मानसिक थकवा जाणवायचा, पण त्यावेळी माझे प्रशिक्षक आणि सहकारी यांनी मला खूप प्रोत्साहन दिले. त्यांनी मला माझ्या ध्येयाची आठवण करून दिली आणि हार न मानण्यास सांगितले. त्यांच्या मार्गदर्शनामुळे आणि मदतीमुळे मी प्रत्येक अडचणीवर मात केली. प्रशिक्षणाच्या काळात, आम्ही अनेक कठीण परिस्थितीतून गेलो. कधी घनदाट जंगलात रात्र काढली, तर कधी थंडगार पाण्यातून मार्ग काढला. या अनुभवांमुळे आम्ही अधिक खंबीर बनलो आणि कोणत्याही परिस्थितीला तोंड देण्यासाठी तयार झालो. खडतर प्रशिक्षणामुळे माझ्या व्यक्तिमत्त्वात खूप बदल झाला. मी अधिक शिस्तबद्ध, आत्मविश्वासू आणि समर्पित झालो.

शौर्य गाजवण्याची संधी आणि ध्येयपूर्ती

प्रशिक्षण पूर्ण झाल्यावर, मला माझ्या युनिटमध्ये सामील होण्याचा आदेश मिळाला. तिथे, मला प्रत्यक्ष युद्धाच्या परिस्थितीत काम करण्याची संधी मिळाली. ही माझ्यासाठी एक अग्निपरीक्षा होती, कारण आतापर्यंत मी जे काही शिकलो होतो, ते प्रत्यक्ष वापरण्याची वेळ आली होती. माझ्या युनिटला एका संवेदनशील भागात तैनात करण्यात आले होते, जिथे शत्रूंकडून सतत हल्ल्याचा धोका होता. आम्ही रात्रंदिवस गस्त घालत होतो आणि सीमेचे रक्षण करत होतो. एक दिवस, शत्रूंनी आमच्या चौकीवर जोरदार हल्ला चढवला. आम्हीही त्यांना जोरदार प्रत्युत्तर दिले. त्या लढाईत, मी माझ्या शौर्याचे प्रदर्शन केले आणि अनेक शत्रूंना मारले. माझ्या युनिटने शत्रूंना माघार घ्यायला भाग पाडले. या युद्धात, मला वीरचक्र पुरस्काराने सन्मानित करण्यात आले.

शौर्य गाजवताना मला अनेक धोक्यांचा सामना करावा लागला. एकदा, आम्ही एका गस्तीवर असताना, शत्रूंनी mine पेरून ठेवल्या होत्या. माझा एक सहकारी त्यात जखमी झाला. मी त्याला तत्काळ सुरक्षित ठिकाणी हलवले आणि वैद्यकीय मदत मिळवून दिली. या घटनेने मला युद्धाच्या भयावहतेची जाणीव झाली, पण त्याच वेळी मला माझ्या कर्तव्याची जाणीव झाली. मी अधिक धैर्याने आणि निष्ठेने आपले काम करत राहिलो. युद्धाच्या काळात, आम्ही अनेक गावकऱ्यांना मदत केली. त्यांना सुरक्षित ठिकाणी पोहोचवले आणि अन्न-पाण्याची व्यवस्था केली. यामुळे, मला खूप समाधान मिळाले. सैन्यात काम करताना, मला अनेक मित्र मिळाले. आम्ही एकमेकांच्या सुख-दुःखात सहभागी झालो. आमच्यात एक घट्ट नाते निर्माण झाले, जे आयुष्यभर टिकून राहील.

माझ्या सैनिकी जीवनातील सर्वात गौरवाचा क्षण तो होता, जेव्हा मी माझ्या देशासाठी शौर्य गाजवले आणि शत्रूंना पराभूत केले. वीरचक्र मिळाल्यानंतर, माझ्या गावी माझा भव्य सत्कार करण्यात आला. माझ्या आई-वडिलांना माझा खूप अभिमान वाटला. त्या क्षणी, मला माझ्या ध्येयाची पूर्तता झाल्याचा आनंद झाला. सैन्यात काम करताना, मी अनेक नवीन गोष्टी शिकलो. मी जगाला एका वेगळ्या दृष्टीने पाहू लागलो. मला जीवनातील मूल्ये आणि माणुसकी अधिक चांगल्या प्रकारे समजली. सैनिकी जीवनाने मला एक चांगला माणूस बनण्यास मदत केली. आज मी माझ्या भूतकाळाकडे पाहतो, तेव्हा मला माझ्या निर्णयाचा अभिमान वाटतो. मी एक सैनिक बनून माझ्या देशाची सेवा केली, याचा मला सार्थ अभिमान आहे.

खंत

सैनिक म्हणून मला माझ्या कार्याचा अभिमान आहे, परंतु काही गोष्टींची खंत नेहमी माझ्या मनात राहते. युद्धाच्या काळात, मी माझ्या अनेक सहकाऱ्याना गमावले. ते शूर सैनिक देशासाठी लढतांना शहीद झाले. त्यांची आठवण मला नेहमी येते आणि मन व्यथित होते. त्यांच्या कुटुंबासाठी मला खूप दुःख होते. मला वाटते की, त्यांचे बलिदान कधीही विसरता कामा नये. सरकारने आणि समाजाने त्यांच्या कुटुंबाची योग्य काळजी घ्यावी.

दुसरी खंत मला ही आहे की, सैन्यात असताना मी माझ्या कुटुंबाला पुरेसा वेळ देऊ शकलो नाही. माझ्या आई-वडिलांना आणि पत्नीला माझी खूप आठवण येत असे. मी त्यांना अनेक दिवस भेटू शकत नव्हतो. त्यांच्यासोबत सण-समारंभात सहभागी होऊ शकत नव्हतो. मला माझ्या मुलांचे बालपण miss करावे लागले. मला खंत आहे की, मी माझ्या कुटुंबाला पुरेसा वेळ देऊ शकलो नाही, पण मला खात्री आहे की, त्यांना माझ्या कार्याचा अभिमान आहे. देशासाठी काहीतरी करण्याची संधी मला मिळाली, याचा मला आनंद आहे.

आज मी निवृत्त जीवन जगत आहे, पण सैन्यात घालवलेले दिवस मी कधीही विसरू शकत नाही. ते दिवस माझ्या जीवनातील सर्वात महत्त्वाचे दिवस होते. त्या दिवसांनी मला खूप काही शिकवले. मी एक चांगला सैनिक बनलो आणि एक चांगला माणूस बनलो. मला आशा आहे की, माझ्या अनुभवामुळे आणि माझ्या कार्यामुळे इतरांनाही देशसेवेची प्रेरणा मिळेल. जय हिंद!